Ortadoğu’nun ortasına Siyonizm’in marka ismi İsrail’i devlet olarak kurduran güç hem Ortadoğu’yu hem de dünya barışını tehdit etmeye devam ediyor. Bu tehditte İsrail yalnız değil. Kendisi ile beraber hareket eden İngiltere’sinden Amerika’sına Fransa’sından Almanya’sına kadar birçok ülkede İsrail’e eşlik etmektedir.
Ortadoğu, sahip olduğu coğrafi konum itibari ile stratejik önem arz eden bir noktada bulunmaktadır. Ortadoğu, dünya petrolünün büyük bir bölümünün üretildiği bir bölgedir. Dünya hakimiyeti kurmak isteyen emperyalist güçler, hem bu stratejik noktaya hâkim olmak hem de bölgenin sahip olduğu zenginliklerini sömürmek istemektedirler.
Bölge, Müslümanların olduğu kadar semavi dinlerin tahrif edilmiş haline inanan Hıristiyanlar ve Yahudiler için de ayrı bir öneme sahiptir. Uzun dönem Osmanlı hakimiyetinde kalan Ortadoğu, emperyalist güçlerin bölgeye silahlı güçleri ile yerleşmeleri, ajanları vasıtasıyla sağladıkları yerli halkın ihanetleri sonucu biz Türklerin bölgeden ayrılmasını sağlamışlardır. Birinci dünya harbi sonrasında adeta cetvelle çizilerek sınırları belirlenen bölgede birçok suni devlet kurdurulmuş ve kurdurdukları suni devletlerin başına kukla yöneticiler oturtulmuştur. Bu devletlerin de birlikte hareket etmelerinin önüne geçmek için birbirlerine karşı düşmanlık tohumları ekilmiştir. Emperyalistlerin sinsi faaliyetleri sonunda imamesi dağılmış tespih daneleri gibi paramparça olan Ortadoğu aynı dine inanmalarına rağmen Osmanlıdan sonra bir araya gelememişlerdir.
Birinci Dünya Savaşı’ndan sonra Ortadoğu, İngiliz ve Fransız nüfuz alanı olarak ön plana çıkarken İkinci Dünya Savaşı’ndan SSCB’nin dağıldığı 1991 yılına kadar ise Ortadoğu, iki büyük gücün hâkimiyet yarışına sahne olmuştur.
ABD Doktrinleri
Ortadoğu’da yaşanan güç savaşlarını doğru değerlendirebilmek için Amerikan başkanlarının doktrinlerini ve bu doktrinlere uygun geliştirilen politikaları iyi değerlendirmek gerekir. ABD, kuruluşundan 1941 yılına kadar Başkanı James Monroe (1817-1825) tarafından 2 Aralık 1823’te açıklanan doktrin çerçevesinde izolasyonist (yalnızlaştırıcı) bir dış politika izlemiştir. Bu doktrinle ABD, Avrupa ülkelerinin içişlerine müdahale etmeyeceğini açıklamıştır. Ancak, ABD’nin Monroe doktrini ile şekillenen politikası XX. yüzyılın başında değişmeye başlamıştır
ABD, Sovyet yayılmacılığını önlemek için ekonomi, güvenlik ve dış politika alanında Truman, Eisenhower, Nixon, Carter, Reagan, Bush doktrinleriyle Marshall Planı’nı devreye sokmuştur. Sovyetler Birliği’nin genişlemesinden ve komünizmin çevre ülkelere yayılmasından endişe duyan ABD Başkanı Harry Truman, komünizm karşıtı devletleri desteklemek ve bastırma planını hayata geçirmiştir.
12 Mart 1947 tarihinde yayımlanan Truman Doktrini, komünist yayılmacılığa karşı Türkiye ve Yunanistan üzerindeki Sovyet baskılarına karşı şekillenmiştir. ABD Dışişleri Bakanı George Marshall, 1947 Haziran ayında Harvard Üniversitesinde yaptığı konuşmada Avrupa devletlerinin ekonomisini Amerikan malî ve endüstriyel yardımı ile canlandırmayı içeren bir program önermiştir (Uçarol, 1995: 667). 22 Eylül 1947’de Türkiye’nin de dahil olduğu 16 Avrupa ülke temsilcisi bir Ekonomik Kalkınma Programı hazırlayarak ABD’ye sunmuştur.
Marshall Programına göre; Avrupa ülkelerine sağlanacak dış yardımlarla, bu ülkelerin yıkılan ekonomilerini düzeltmek, komünizmin Batı Avrupa’daki yayılışına engel olmak ve Ortadoğu petrollerini ele geçirmek amaçlanmıştır. Eisenhower Doktrini, ABD Başkanı Dwight Eisenhower’ın 5 Ocak 1957’de Kongre’ye gönderdiği yetki talebi ile gündeme gelmiştir. Bu program kapsamında, komünizme karşı mücadele eden Ortadoğu ülkeleri Batı Bloğunda yer almasa bile ABD tarafından yapılacak silah ve asker yardımından faydalanması planlanmıştır.
Eisenhower Doktrini, Ortadoğu’da ilk olarak Ürdün’de uygulanmıştır. Ürdün Kralı, ülkesinde kaosun giderek artması sonucunda ABD’den yardım talep etmiştir. ABD, Ürdün’ün komünizmin tehlikesi altında olduğunu ileri sürerek bu ülkeye 10 milyon dolarlık yardım paketi göndermiştir. Eisenhower doktrini, Lübnan, Pakistan, Irak, Türkiye Yunanistan, Afganistan, Libya, Tunus, Fas ve İsrail tarafından kabul edilmiştir. Böylece ABD, Ortadoğu üzerindeki nüfuz ve etki gücünü göstermiştir.
ABD’nin Ortadoğu’da izlediği politikanın devamı olarak 25 Temmuz 1969’da Nixon Doktrini yayımlanmıştır. Bu doktrinle, ABD’nin müttefik ve dostlarının gelişmesine ve savunmalarına yardım edeceği, ancak özgür dünyanın jandarmalığına soyunulmayacağı açıklanmıştır. ABD, bölgenin korunması noktasında Truman ve Eisenhower Doktrinleri’nin aksine ülkelere doğrudan askerî müdahalelerde bulunmak yerine askerî ve ekonomik yardımlarla destek vermiştir
Carter döneminde Ortadoğu’da dengeler değişmiştir. 1979 yılında İran’da İslam Devrimi meydana gelmiş, Sovyetler Birliği Afganistan’ı işgal etmiştir. Bu iki gelişme sonucunda bölgedeki güç dengesinin Sovyetler Birliği’nin lehine değişmesine engel olmak amacıyla ABD, bölgeye müdahale etmek zorunda kalmış ve bölgeye yönelik politikasını değiştirmiştir. Başkan Jimmy Carter’ın, 23 Ocak 1980 tarihinde, Temsilciler Meclisi’nin düzenlediği ortak oturumda sunduğu “Birliğin Durumu” raporunda Basra Körfezi bölgesine yapılacak bir saldırının ABD’nin yaşamsal çıkarlarına yöneltilmiş bir saldırı olarak kabul edileceğini ifade etmiştir. Bu açıklama ile, ABD’nin yaşamsal çıkarlarını korumak için askerî güç kullanımı da dahil her türlü önlemi alacağı dile getirilmiştir.
ABD Başkan Carter’ın bu bildirisiyle ABD, Doğu Asya, Ortadoğu, Afrika Boynuzu ve Basra Körfezi’nde önemli tarihsel sorumlulukları bulunduğu gerekçesiyle askerî güvenlik şemsiyesini körfez bölgesini de kapsayacak biçimde genişletmiştir.
Başkan Reagan’ın 1985 yılında açıkladığı doktrinle, ABD’nin Afganistan, Nikaragua, Kamboçya ve Nijerya başta olmak üzere bütün anti-komünist askerî veya siyasî hareketleri destekleyeceğini ilan etmiştir. Doktrinin amacı komünizmin yayılmasını önlemek, komünizm tehlikesi olan yerlere her türlü desteği vermektir.
11 Eylül 2001’de Dünya Ticaret Merkezi’ne ve Pentagon’a yapılan saldırılardan sonra ABD, yeni ulusal güvenlik stratejisini “Bush Doktrini” olarak tanımlanan pre-emption (önalma) ve prevention (önleme) stratejileri üzerine bina etmiştir. Bush doktrini, ABD’nin dünyanın tek süper gücü olduğu ve buna bağlı olarak da gelecek dönemlerde kendi hegemonyasını tesis etme amacına dayanmaktadır.
ABD, yeni güvenlik stratejisinde güvenliği garanti altına almak için kuşatma (containment) politikasından vazgeçip, bunun yerine kendisine veya müttefiklerine gerçekleşmesi muhtemel olan tehditlerin fiilen gerçekleşmesini beklemeden müdahale edeceği önleyici savaş (preventive war) doktrinini geliştirmiştir. Bush’un önleyici savaş stratejisi teröristlere ve terörizme yataklık yapan devletlere, kitle imha silahlarına sahip olanlara veya bu silahları kullanma amacında olan ülkelere ve bu ülkelerin düşmanca davranmalarına karşı kuvvet kullanmayı amaçlamaktadır.” (1)
ABD’nin Ortadoğu’daki Askeri Varlığı
“ABD’nin bölgedeki askeri varlığına yönelik olarak açık kaynaklardan derlenen verilere göre, Washington’ın Ortadoğu’daki 11 ülkede toplam 46 askeri üssü bulunuyor.
Soğuk Savaş’ın sona ermesinin sonra 1991’deki Birinci Körfez Savaşı’ndan bu yana Ortadoğu’da geniş bir askeri üs ağına sahip olan ABD’nin bölgedeki üsleri arasında, Katar’daki El-Udeyd Hava Üssü, Bahreyn’deki 5. Filo, 15 bini aşkın ABD askerinin konuşlandığı Kuveyt’teki 3. Amerikan Ordusu Karargâhı ve yaklaşık 5 bin askerin konuşlandığı Birleşik Arap Emirlikleri’ndeki (BAE) Ez-Zafra Hava Üssü yer alıyor. ABD, 9 yıldır krizin pençesinden kurtulamayan Suriye’de ise 18 askeri üsse sahip.
Ortadoğu’daki ABD askerlerinin tam sayısının ne olduğu bilkinmemekle birlikte Pentagon’a göre, Ortadoğu’da 11 ülkede yaklaşık 54 bin Amerikan askerinin bulunduğu belirtiliyor. ABD’nin askeri varlık bulundurduğu Ortadoğu ülkeleri; Katar, Bahreyn, Kuveyt, Suudi Arabistan, BAE, Mısır, İsrail, Suriye, Ürdün, Irak ve Umman olarak sıralanıyor. Saddam Hüseyin rejimini devirmek için Mart 2003’te Irak’ı işgal eden ABD’nin bu ülkede bilinen 9 askeri üssü var.
ABD, 2011’de Irak’tan çekilse de buradaki varlığını söz konusu askeri üslerle güçlendirdi. ABD’nin Irak’ta hali hazırda yaklaşık 5 bin askeri bulunuyor. ABD, terör örgütü PKK/PYD ile birlikte Suriye’nin kuzeyi ve kuzeydoğusundaki geniş alanı işgal altında tutarak, söz konusu bölgede 18 üs ve askeri noktada 2 bin civarı personel bulunduruyor. (2)
Büyük Ortadoğu Projesi
Amerikan politikasına yön veren bu doktrinler 2000 yılından sonra başka bir safhaya geçmiştir. Başlangıçta “Büyük Ortadoğu Projesi” olarak adlandırılan, Haziran 2004’te yapılan NATO zirvesi öncesinde “Genişletilmiş Ortadoğu ve Kuzey Afrika Projesi” olarak değiştirilen politik anlayış, günümüzde de etkisini sürdürmektedir.
Amerika Birleşik Devletleri’nin dışişleri politikasını yöneten Condoleezza Rice’ın, güvenlik danışmanı sıfatıyla 7 Ağustos 2003’te söylediği; “Fas’tan Çin sınırına kadar 22 ülkenin siyasî ve ekonomik coğrafyasının değiştirileceği” gibi beyanatları dikkate alındığında bölgedeki ülke sınırlarının mevcut haliyle kabul edilmediği ortaya çıkmaktadır.
Bu proje Ortadoğu’da uygulamaya geçildiğinde bölge ülkelerine demokrasi yönetimi vaadi ile “Arap baharı” başlatılmıştı. Fas’tan başlayan ve dalga dalga yayılan hareketlerin bölgede meydana getirdiği tahribatı veya değişimleri Irak’ın, Suriye’nin, Libya’nın ve diğerlerinin başına gelenleri hatırlamak yeterlidir. Büyük Ortadoğu Projesinde belirlenen hedeflere henüz ulaşılmamıştır. Bugün Gazze’de yaşananlar bu bölge ile sınırlı olmayıp projenin devamı olarak diğer bölgelere de sıçrama ihtimalini taşımaktadır.
Emperyalizmin baş aktörü Amerikan liderlerinin doktrinlerinin Ortadoğu ve bölgemiz için tehdit unsuru olmasını engelleyecek politikalar geliştirilmediği müddetçe bölgede huzur ortamının tesis edilmesi mümkün değildir. İslam ülkelerinin başında bulunan ve makamlarını emperyalistlere borçlu olan ve onlara hizmet eden bir avuç insan kendi istikballeri için bölgeyi ateşe atmaktadırlar. Siyonizm’in emrindeki Amerika ve diğerleri askeri, ekonomik ve teknolojik olarak güçlü olabilirler. Sahip oldukları ideolojinin batıl oluşu ve insan fıtratına uygun olmayışı bu gücün sürekli olmasını mümkün kılmamaktadır.
Tarih nice güçlü kavimlerin ve liderlerin bakiyeleri ile dolu olduğunu haber vermektedir. Yeter ki insanlar batıl ideolojilerin gücü karşısında çaresiz olmadıklarının farkına varsınlar. Batıl ideolojiler karşısında sözde kalan değil fiiliyata geçecek dua yapsınlar. Aykut Edibali yıllar önce emperyalizme karşı verilecek mücadelede zafer şartını şöyle ortaya koymuştu:
“Bütün dünya milletleri için olduğu gibi, İslâm milletlerinin de millî mücadelesi, ancak haklı bir doktrin, sağlam bir metod ve gerçekten millî kadroların rehberliğinde mümkündür.”
Bölgenin huzur ve refahı için tarihi ve kültürel sorumluluklarımız da göz önüne alınarak İslam ülkelerinin uyandırılması elzemdir.
1- Davut Kapucu, ABD’nin Ortadoğu politikasına kendi ulusal güvenlik doktrinleri ekseninde bir bakış, Anadolu Akademi Sosyal Bilimler Dergisi, Cilt 3 Sayı 2, 2021
2- https://www.trthaber.com/haber/dunya/abd-ortadogudaki-uslerini-guclendiriyor-807470.html
