Şiiri en az yaşamak kadar seversin Luci*
Koşmak istersin Gazze sokaklarında özgürce
Seyyar lunaparklar kurulsun caddelerinde
Rengarenk neon Işıklarının altında
Zaman nedir?
Mekan nedir?
Unutmak istersin diğer çocuklar gibi
Şiiri ve yaşamayı çok seversin Luci
Boya kalemleriyle boyamak istersin duvarlarını şehrin
Güneş altın gibi parlar
Gök deniz gibi mas mavi
Ve zeytin ağaçlarının altındadır yaşamak
Ah yaşamak!
Ah yaşamak!
Yaşamayı en çok sen istersin Luci
Ölüm ile yaşam arasındaki farkı bilmeden
Ölümü uyanmasız bir uyku zannedersin
Düşlerinde gördüğün o denizde yüzmek istersin
Sana da masal anlatsınlar istersin
Evde sessizlik olsun sen uykuya dalarken
Oysa bu uykudan uyanmamakta var Luci
Sen bunu bilmezsin
Yaşamak istersin Luci
Yaşamak!
Bir kelebekten ya da bir çiçekten daha fazla
Geceleri gökyüzünü bombalar değil
Havai fişekler aydınlatsın istersin
Güm! Güm! Diye çıkan bu sesler
Bir ejderhanın can çekişidir
Sen bunu bilmezsin
Dünya bunu anlayamaz
Yaşamak istersin Luci
Sen de tıpkı iki milyar çocuk gibi yaşamak istersin
Kanatların yok ki uçamazsın
Oysa tüm genişliğiyle gökyüzü senin
Kanatlanıp uçtuğun gün cennete
Bir Gazze dolusu çocuk orada seni bekliyor olacak
Ve siz Gazze’li çocuklar dünyadaki tüm oyuncaklar sizin olacak
Siz hiç bir çocuğun hayattayken oynamadığı kadar oynayacaksınız
Cennette size lunaparklar kurulacak
*Luci Gazze’de bombaların altında hayatta kalmaya çalışan bir kız çocuğu
